Nahiz eta langile guztiek ez dakiten, negoziazio kolektiboa funtsezko eskubidea da, Lanaren Nazioarteko Erakundearen Konstituzioan irmoki oinarritua eta LANEren Adierazpenean berretsia, laneko oinarrizko printzipio eta eskubideei buruzkoa. Espainiako Konstituzioaren 37. artikuluan enpresaburuen eta langileen ordezkariak legezko solaskide gisa ezartzen dira, eta Konstituzioak hitzarmenen indar loteslea ezartzen du, bai eta langileek eta enpresaburuek gatazka kolektiboko neurriak hartzeko duten eskubidea ere.
Negoziazio kolektiboak elkarrizketa sozialerako tresna gisa balio du. Tresna horretan, langileek, erakundeek eta sindikatuek beren lan-baldintzak hobetzea lor dezakete, eta, gainera, lan-harreman egokiei eusteko oinarria da. Beraz, elkarrizketa sozialean eztabaidatzen diren gai ohikoenak lan-denbora, prestakuntza, soldatak, lanbide-gaikuntza, tratu-berdintasuna, segurtasuna eta laneko osasuna dira.
Negoziazio kolektiboaren helburu nagusia da hitzarmen kolektibo bat ezartzea, zeinean enpresetako langileen enplegu-baldintzak arautzen baitira, eta alderdiek enplegu-harremanetan dituzten eskubideak eta erantzukizunak ere arautu ahal izango dira, industrietan eta lan-inguruneetan baldintza harmoniatsuak eta produktiboak daudela bermatzeko. Beraz, negoziazio kolektiboa eta hitzarmen kolektiboak barneratzea ezinbesteko bitartekoa da desberdintasunak murrizteko eta lan-babesaren eremua zabaltzeko.
Langileek eskubide batzuk dituzte, eta ez dute eskubide horiek erabiltzeko beldurrik izan behar. Beharrezkoa da negoziazio kolektiboan sostengatzea, bai eta beste baliabide batzuetan ere, lan-baldintza, produktibitate eta lan-bake duinak ezarri ahal izateko.
